"Σκέψεις για μια πιο αντιπροσωπευτική Δημοκρατία"
Σε συνέχεια του ιστολογίου μου που αναρτήθηκε στις 6 Νοεμβρίου 2009, με θέμα " σκέψεις για μια Δημοκρατία χωρίς κόμματα ", θα ήθελα να προχωρήσω με μερικές ακόμη σκέψεις για μια περισσότερο βαθιά, άμεση και αντιπροσωπευτικότερη δημοκρατία.
Ως γνωστό το πολίτευμα της Χώρας μας είναι προεδρευόμενη κοινοβουλευτική δημοκρατία (άρθρο 1 του Συντάγματος).
Πρόεδρος της δημοκρατίας μπορεί να εκλεγεί όποιος είναι Έλληνας πολίτης (άρθρο 31 του Συντάγματος).
Η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας γίνεται από τη βουλή με ονομαστική ψηφοφορία (άρθρο 32 του Συντάγματος).
Ο πρόεδρος της δημοκρατίας πριν αναλάβει την άσκηση των καθηκόντων του (σύμφωνα με το άρθρο 33 του Συντάγματος), δίνει ενώπιον της βουλής τον ακόλουθο όρκο : " ορκίζομαι στο όνομα της αγίας και ομοούσιας και αδιαίρετης τριάδας να ......".
Η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης είναι απαραβίαστη. Η απόλαυση των ατομικών και πολιτικών δικαιωμάτων δεν εξαρτάται από τις θρησκευτικές πεποιθήσεις κανενός (άρθρο 13 του Συντάγματος).
Οι βουλευτές πριν αναλάβουν τα καθήκοντά τους δίνουν ... τον ακόλουθο όρκο : " ορκίζομαι στο όνομα της αγίας και ομοούσιας και αδιαίρετης τριάδας να ..." ( άρθρο 59 του Συντάγματος).
Αλλόθρησκοι ή ετερόδοξοι βουλευτές δίνουν τον ίδιο όρκο σύμφωνα με τον τύπο της δικής τους θρησκείας ή του δικού τους δόγματος (άρθρο 59 του Συντάγματος).
Θα ήθελα βασιζόμενος στις πιο πάνω διατάξεις του Συντάγματός μας να κάνω μερικές σκέψεις που προφανώς να βοηθήσουν στο μέλλον για την καθιέρωση στη Χώρα μας, μιας βαθύτερης και αντιπροσωπευτικότερης δημοκρατίας.
Πρώτο, η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας από τη βουλή, γίνεται από την μεταπολίτευση και μετά, αποκλειστικά από τα κόμματα, ύστερα από πρότασή τους, και αναδεικνύεται φυσικά το πρόσωπο που προτείνεται από των κυβερνών κόμμα. 'Οπως γίνεται αντιληπτό κανείς απλός, αλλά καταξιωμένος και ικανός Έλληνας πολίτης δεν έκανε χρήση του δικαιώματος του "εκλέγεσθαι" και ούτε πρόκειται να γίνει με το σύστημα εκλογής προέδρου, όπως ισχύει, οι δε πολίτες βρίσκονται στη θέση του θεατή, αδυνατώντας να συμμετάσχουν ενεργά στην εκλογή του ανωτάτου άρχοντος, απεμπολώντας φυσικά το αναφαίρετο δικαίωμά τους του "εκλέγειν". Στην ουσία δηλαδή ο ανώτατος άρχοντας της Χώρας εκλέγεται ερήμην του λαού της.
Δεύτερο, λόγω του τρόπου με τον οποίο γίνεται η εκλογή του προέδρου της δημοκρατίας, συχνά παρατηρείται το φαινόμενο να γίνεται ο θεσμός αντικείμενο παιχνιδιών εξουσίας μεταξύ των κομμάτων.
Τρίτο, σύμφωνα με τον τύπο του όρκου που ορίζεται στο άρθρο 33 του συντάγματος, τον οποίο υποχρεούται να δίνει ο πρόεδρος της δημοκρατίας πριν αναλάβει την άσκηση των καθηκόντων του, κατά την άποψή μου, έμμεσα όμως πλην σαφώς αποκλείονται όλοι οι Έλληνες από το αξίωμα του ανωτάτου άρχοντα, αν δεν πιστεύουν στην ανατολική ορθόδοξη εκκλησία του Χριστού, παρά το γεγονός ότι η ελευθερία της θρησκευτικής συνείδησης προστατεύεται ρητά από το Σύνταγμα (άρθρο 13). Αντίθετα δεν υφίσταται παρόμοιο κώλυμα για το βουλευτικό αξίωμα των αλλόθρησκων ή ετερόδοξων πολιτών.
Βασιζόμενος στις πιο πάνω παρατηρήσεις θα προσπαθήσω περιγραμματικά να διατυπώσω μια πρόταση, με αποκλειστικό γνώμονα την πεποίθησή μου ότι μπορεί κάποτε να συμβάλλει στην καθιέρωση μιας πιο άμεσης και αντιπροσωπευτικότερης δημοκρατίας στη Χώρα μας.
1) Ο πρόεδρος της δημοκρατίας να εκλέγεται άμεσα από το λαό με εκλογές που θα προκηρύσσονται κάθε πέντε χρόνια, λαμβάνοντας το 50% των ψήφων του λαού πλέον μιας.
2) Κάθε Έλληνας πολίτης έχει το δικαίωμα να εκλέγεται πρόεδρος της δημοκρατίας, εφόσον εκδηλώσει ενδιαφέρον, τηρώντας τις απαιτούμενες διατυπώσεις, ανεξαρτήτως των θρησκευτικών του πεποιθήσεων.
3) Το πολίτευμα της Ελλάδας θα είναι αυτό της Προεδρικής Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας.
4) Ο όρκος που θα είναι υποχρεωμένος να δίνει ο πρόεδρος της δημοκρατίας , πριν αναλάβει την άσκηση των καθηκόντων του, ενώπιον της βουλής, θα είναι πάντοτε ο ίδιος, σύμφωνα με τον τύπο των θρησκευτικών ή των δογματικών του πεποιθήσεων. Θα μπορούσε στο σύνταγμα, εναλλακτικά, να προβλέπεται η δυνατότητα ορκωμοσίας του προέδρου της δημοκρατίας, με πολιτικό όρκο, ενώπιον της βουλής, παριστάμενης της ανώτατης δικαστικής αρχής , εφόσον τούτος το επιθυμεί.
5) Ο πρόεδρος της δημοκρατίας, ως εκλεγμένος απ' ευθείας από το λαό, να έχει περισσότερες εξουσίες, τουλάχιστο αυτές που του έδινε το σύνταγμα του 1975, ώστε να αποδεσμευτεί το πολιτικό μας σύστημα από τον πρωθυπουργικό συγκεντρωτισμό των εξουσιών.
Η παραπάνω πρόταση φυσικά, για την υλοποίησή της, προϋποθέτει αποκλειστικά τη μεταρρυθμιστική βούληση του λαού. Απαιτείται άλλωστε κατά την άποψή μου, δημόσια διαβούλευση και προηγούμενη επιστημονική τεκμηρίωση. Κλείνοντας την ανάρτησή μου αυτή θα ήθελα να εκφράσω και μια τελευταία σκέψη, η οποία συμπυκνούται σε μια παράκληση προς τα πολιτικά κόμματα, για ριζική αναθεώρηση του συντάγματος, ώστε να γίνει το σύνταγμά μας βαθιά δημοκρατικό, σύγχρονο και προσανατολισμένο στον άνθρωπο, στους πολίτες αυτής της Χώρας.
